Flip
1-2-2001 16-12-2013
Het was een verrassing toen
Erna Aarsen, één van de rolstoeldansers van Amstelveen, aankondigde dat ze een
hulphond zou krijgen. Het was toen nog een vrij onbekend fenomeen. Vanaf het
begin was ik veel met Golden Retriever Boris in de weer: ik mocht hem wassen en
borstelen en meenemen naar het strand. Erna lag toen vaak in het ziekenhuis en
Boris bleef dan bij mij. In de tussentijd ving ik ook enkele KNGF-hondjes op.
Toen Boris met pensioen zou
gaan besloten we dat hij bij mij zou komen wonen. Op 8 september 2002 was het
zover: en na een zorgvuldig geplande prepensioenperiode verhuisde Boris
definitief naar Amstelveen. In Haarlem volgde Flip, (een zwarte kruising
Labrador Retriever x Golden Retriever) Boris op.
Het duurde net iets meer dan
één jaar. Ongeveer 6 weken na zijn 12e verjaardag (26 september
2003) maakten Erna en ik de zware gang naar de dierenarts. Boris liep nog één
maal langs de plank waar bij de dierenarts de lekkere koekjes lagen en viel
toen op onze benen in slaap. Helaas kreeg hij nog een epileptische aanval, maar
daar heeft hij zelf niets meer van gemerkt. Hij stierf met zijn kop op mijn
schoot. Het verdriet was groot, heel erg groot en met veel tranen ruimden we
alle spullen op.
Maar het beef trekken. Er kwamen verschillende
honden voor korte tijd en in 2007 ging ik definitief op zoek. Ook al vond ik
8,5 jaar te oud, ik keek binnen een uur wel zes keer opnieuw naar die ene foto op
een herplaatsingssite en het verhaal erbij. En enkele weken later verhuisde
Golden Retriever Beau naar Amstelveen. Van een lekkere dikke, luie schommel, die
erg weinig had geleerd veranderde zij in een slanke, sportieve, actieve en
gehoorzame, maar heerlijk eigenwijze hond. We deden cursussen, wandelden veel
en ze ging vrijwel altijd mee naar het werk. Ineens werd ze heel erg ziek en
anderhalve dag later overleed ze, 11,5 jaar oud, op 26 november 2010 bij de
dierenarts, terwijl ik er naast zat en haar aaide, hoewel ze al in coma was.
Gelukkig wisten we dat het
nog maar een paar maanden zou duren voordat Flip aan zijn pensioen toe was, dus
ondanks dat het verdriet opnieuw erg groot was – zeker door het afschuwelijke
einde -, verliep het proces toch anders dan bij Boris. (Helaas moest ik in de
maanden erna nog tweemaal naar de dierenarts, eerst met kater Jip, die
suikerziekte had en epileptische aanvallen kreeg en toen met poes Janneke, die
wat dement werd, eenzaam was zonder Jip, en waarschijnlijk een hersenbloeding
heeft gekregen.)
Er volgde weer een
prepensioenperiode, waarbij Flip steeds vaker in Amstelveen was. Op 2e
Pinksterdag 2011 verhuisde hij definitief en 2 maanden later verhuisde hij mee
naar Rijnsburg. We hadden een prachtige tijd met deze bijzondere hond. Wandelen,
ook met Erna, zwemmen, spelen met de bal, knuffelen, aandacht vragen door zijn
kop onder je arm te duwen, schoenen brengen en je achterna lopen met wat je had
laten vallen…. Maar vooral een lieve, rustige, stabiele en betrouwbare hond!
Hij bleef er voor zijn leeftijd
geweldig uitzien. Hij haalde, zoals 'afgesproken' met gemak zijn 12e
verjaardag en soms fantaseerde we al over een leeftijd van 13 of 14 jaar! Wij
hoopten in ieder geval dat hij toch minimaal een half jaar kon helpen met het
opvoeden van onze pup Amy, die op 21 oktober 2013 in huis was gekomen.
Ineens betrapten we erop dat
we het niet meer over een half jaar, maar over maanden, weken, een week hadden…
In heel korte tijd leverde hij heel veel
in. Lopen ging moeizaam en zijn model veranderde. Ineens had hij ook een rare
dikke buik.
Zaterdag wandelde ik samen
met Amy en Flip met een vriendin met een even oude spaniël. Zondag kwam Erna en
hadden we een heerlijke tijd in de duinen. We maakten veel foto's, maar we
maakten ons ook zorgen!
Maandag 16 december 2013 hadden
we een dag gepland naar Den Bosch en naar de familie van Amy. We wandelden met
alle honden in Herperduin en Flip was op zijn manier actief, vooral omdat
Marjolein een boterham in haar zak had. Maar we begonnen ons erop voor te
bereiden dat de afspraak die ik 's morgens al voor de avond had gemaakt om even
te overleggen met de dierenarts, wel eens heel anders zou kunnen worden
ingevuld. Erna bedacht hetzelfde en bood aan om mee te gaan naar de dierenarts.
Om 19.00 uur kwam Erna en ze
zag het direct: dit is het einde en we waren het er gelukkig allemaal helemaal
over eens…
Het was vreselijk om Flip
zijn tuig om te doen en met hem het huis uit te wandelen. Zo als altijd liep
hij zo trouw en bereidwillig mee, terwijl bij ons de tranen stroomden.
Bij de dierenarts vertelden
we in tranen dat we ons zorgen maakten en ook dat we absoluut niets meer wilden
wat levensverlengend zou zijn. Flip was tenslotte bijna 13 jaar, had al jaren
staar (zag hij nog wel iets?) en zijn gewrichten werden steeds slechter.
Beroepshalve somde de
dierenarts alle mogelijkheden op en deed ook nog een punctie om te kijken of
het bloed of ander vocht was in de buik. Het spoot er uit, maar was geen bloed,
een relatief goed teken. Maar… een milt eruit halen of een andere operatie?
Nee, we bleven bij ons standpunt en de dierenarts en de assistente gaven ons
achteraf allebei gelijk: "Wij dachten tenminste aan het dier, en niet aan
onszelf!" Dus: "Dan neemt u nu afscheid van Flip?". In duet:
"Ja!".
Flip liep trouw mee naar de
OK, wij gingen op de koude grond zitten en Flip kreeg een spuitje. Vrijwel
direct viel hij op onze benen in slaap. Een tijdje later kwam de dierenarts en
hij vroeg nogmaals of we het er mee eens waren en Flip kreeg zijn tweede spuit.
Het duurde niet lang, of hij was overleden. We aaiden hem nog een poosje en ik
sloot zijn ogen.
Als we naar hem keken zagen
we dat de voorkant er oud, maar nog goed eruit zag, maar de achterkant was
zichtbaar ziek. Nee, we waren geen week, geen dag, wellicht zelfs geen uur te
vroeg!
Verdrietig reden we met het
lege tuig terug naar huis, en we huilden met ons drieën om dit verschrikkelijke
verlies. Erna reed naar huis en Ondine maakte een 'rouwbericht' voor mail en
facebook.
Er kwamen vele tientallen
reacties via post, mail en facebook. Flip was echt een speciale hond, die in
zijn leven voor Erna heel veel heeft betekend maar ook veel andere mensen heeft
geraakt.
Dat gaf troost, evenals de
prachtige foto die in oktober van Flip was gemaakt en het schitterende
fotoboekje dat Erna heeft samengesteld.
Rijnsburg, december 2013
Ondine de Hullu
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Hartelijk dank voor uw bericht!!!